در آذرماه ۱۳۳۱، گروهی از فارغ التحصیلان هنرستان هنرپیشگی با همراهی تعدادی از هنرمندان آزاد نظیر ابراهیم حلمی، ایرج دوستدار، باقر آذریان و تروآل گیلانی سالن کوچکی را در خیابان لاله زار، روبروی کوچه برلن خریداری کرده و تئاتر بهار را در آن مکان افتتاح میکنند.
نام تماشاخانه به تأسی از تئاتر فردوسی و سعدی، از نام ملک الشعراء بهار، شاعر برجسته معاصر گرفته می‌شود. نمایش آغازین این تماشاخانه، اثری از امانوئل روبلس به نام مونتسرا بود که با ترجمه تروآل گیلانی و کارگردانی ابراهیم حلمی به روی صحنه رفت. استقبال از این نمایش باعث شد تا تئاتر نوظهور بهار با اطمینان خاطر بیشتری به فعالیت بپردازد، اما به یکباره و تنها چند ماه پس از آغاز فعالیت، باقر آذریان که مدیریت مجموعه را بر عهده داشت اعلام ورشکستگی کرد و ملک تئاتر بهار را به معرض فروش گذاشت. گروه بازیگران و همکاران تئاتر بهار در تکاپوی بازپسگیری تئاتر و فعالیت دوباره آن از طریق شکایت به اتحادیه صنفی هنرپیشگان بودند که کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲به وقوع پیوست. اتحادیه نسبت نزدیکی با حزب توده داشت و از این رو بعد از کودتا به تعطیلی کشیده شد. هنرپیشگان تئاتر بهار نیز به ناچار از ترس متهم شدن به فعالیت سیاسی و نزدیکی به یکی از دو جریان دولت ملی مصدق یا حزب توده از ادامه تلاش خود دست کشیدند و از شکایت خود صرف نظر کردند. بدین ترتیب تئاتر بهار تنها چند ماه پس از افتتاح، به پایان راه خود رسید. سالها بعد از تعطیل شدن تئاتر بهار، مکان آن به عنوان بخشی از پاساژ مهران مورد بازسازی و استفاده قرار گرفت.
از جمله هنرمندانی که در مدت کوتاه فعالیت تئاتر بهار در آن به اجرای برنامه پرداختند می توان به گیتی ریاحی، مینا مغازه ای، کنعان کیانی، فریدون ثقفی، رحیم روشنیان، احسان نشواد و رضا امیری اشاره کرد.
