در شمال محدوده ارگ سلطنتی، در حد فاصل خیابان صوراسرافیل از شمال، میدان ارگ از جنوب، خیابان ناصرخسرو از شرق و خیابان داور از غرب، «سرای همایون» واقع شده بود. بخش شمالی این مجموعه در دوره ناصری به حرمخانه و کارخانجات حرمخانه ناصری اختصاص پیدا کرد و لذا محدودیت‌هایی برای تردد به آن اعمال شد. به خیابان شمالی این مجموعه، به دلیل تعبیه ورودی حرمخانه، خیابان درب اندرون (صوراسرافیل) میگفتند.
در میانه این خیابان، دروازه‌ای بنا شد که به مجموعۀ حرمخانه باز می‌شد. به دلیل آینه کاری سردر و طاق‌نمای جبهۀ شمالی آن، دروازه در هنگام روز، با انعکاس نور خورشید، درخشش خاصی پیدا می‌کرد. به همین دلیل به این سردر «الماسیه» میگفتند.
سردرالماسیه از جنوب به کاخ همایونی و از شمال به خیابان باب همایون راه داشت. سردر، اطاق نسبتاً بزرگی به رنگ سرخ داشت. در دو طرف دروازه، طاق‌نماهایی قرار داشت که در آن‌ها مجسمه‌های مفرغی از نگهبانانی که مشعل به دست داشتند، نصب کرده بودند. همچنین به سفارش ناصرالدین شاه، کتیبه‌ای زرین از نام شاه به خط درشت که میرزا غلامرضا اصفهانی، خوش‌نویس برجستۀ آن دوره، نوشته بود، بر سردر الماسیه جای گرفته بود.
چنانچه گفتیم، از این سر در عموم مردم امکان تردد نداشتند و فقط مورد استفاده شاه، درباریان و میهمانان ویژه سلطنتی بود. همیزمان با ساخت سردر، محمدرحیم خان علاءالدوله، خیابان باب‌همایون را تعریض و درختکاری کرد. در جلوخان سردر نیز محوطه‌ای وسیع در نظر گرفته شده بود تا در مناسبت‌های خاص در آن امکان برگزاری مراسم‌های جشن و آتش بازی فراهم باشد. در هنگام اجرای این قبیل مراسم، ناصرالدین شاه در اتاق بالای سردر مستقر می‌شد و از آنجا به تماشای مراسم و مناظر خیابان زیبای باب همایون می‌پرداخت.
این سردر زیبا در جریان تخریب دروازه‌های شهر در ابتدای دهه ۱۳۱۰، تخریب و به جای آن دری اتومبیل‌رو با سردری آجری جایگزین شد.
