می‌گویند دریچه هر دلی که باز بشود حقه غصه و گله و شکایت است و گفتن از لاله‌زار و میراث‌های مانده در آن که در حال نابودی است، حکایت همان غصه‌ها و گلایه‌هاست اما تا کی؟ و چرا؟
تئاتر نصر یکی از قدیمی‌ترین سالن‌های نمایش ایران است که به گفته کارشناسان و اهل تاتر، از نظر امکانات اجرای نمایش صحنه، از تئاتر شهر هم کامل‌تر است و این برترین تالار سال‌هاست که به فراموشی سپرده شده و آرام آرام در حال رسیدن به ویرانی کامل است. روزگاری در این سالن برترین آثار تئاتر به نمایش در آمده است و بسیاری از بزرگان هنر ایران، همان‌ها که امروز به عنوان چهره‌های ماندگار مورد تجلیل قرار می‌گیرند و همان‌ها که پس از سال‌ها به قول خودشان خاک صحنه خوردن با تحمل غم اجاره‌نشینی و دشواری معیشت عاشقانه منتظرند تا سالنی پیدا شود و اثری روی صحنه برود از همین لاله‌زار بیرون آمده‌اند.
همان‌هایی که امروز به نامشان افتخار می‌کنیم و حضورشان مایه مباهاتمان در مجامع فرهنگی داخل و خارج است. روی صحنه همین تئاتر نصر، تئاتر پارس، تئاتر جامعه بارید و… بالیده‌اند و این است که برای هر کسی که ذره‌ای دلش برای هنر و فرهنگ این سرزمین بپند، ویرانی تئاترهای لاله‌زار یعنی ویرانی ارزش‌هایی که می‌توان آن‌ها را دوست داشت و به آن بالید.
- منبع: ماهنامه آزما | مهر ۱۳۸۶ | شماره ۵۳ | صفحه ۷
