مدرسه و کلیسای ژاندارک توسط گروهی از مبلغان کاتولیک فرانسوی (خواهران سن ونسان دوپل) در محدوده خیابان لاله زار و فردوسی، در بخشی از اراضی مشیرالدوله تاسیس و فعالیت خود را آغاز کرد.
ظاهرا بنای مدرسه در دوران پهلوی اول از نو ساخته شده است. اسناد تاریخی قدمت فعالیت این گروه تبلیغی را به دوران ناصری نسبت می‌دهد. گروهی معتقدند، مدرسه تا پیش از عنوان ژاندارک، تحت نام و عنوان مدرسه سن ژوزف فعالیت داشت. اما بایستی این دو مدرسه را از یکدیگر مجزا نمود، اگرچه پس از قانون تملک مدارس خارجی در سال ۱۳۱۹ هر دو آن‌ها تحت عنوان مشترک ژاندارک به فعالیت خود ادامه دادند.
خواهران سن ونسان دوپل تا پیش از تاسیس مدرسه ژاندارک، یک مرکز خیریه کوچک ویژه سالمندان و زنان بی‌بضاعت را در در محله ارامنه در خیابان شاه‌آباد مدیریت می کردند. بعدها مشیرالدوله بخشی از باغ بزرگ خود را در محدوده لاله زار برای ساختن مدرسه به این مجموعه خیریه اهدا کرد و از نیکلای مارکف که طراحی و ساخت خانه او را بر عهده داشت، تقاضا کرد تا ساخت این مدرسه را نیز بر عهده بگیرد. متعاقب این امر مارکوف کلیسا، صومعه، پانسیون و مدرسه ژاندارک را طراحی و اجرا کرد. ساختمان یک طبقه حیاط پشتی مدرسه که به آموزش دختران کم بضاعت و درمانگاه خیریه مادران بی‌بضاعت تعلق داشت، از ساخته های او به شمار نمی‌آید. درب ورودی این بخش از مدرسه در انتهای کوچه ساختمان پلاسکو و درب اصلی مدرسه در انتهای کوچه ژاندارک در خیابان منوچهری واقع بود.
سبک معماری مارکوف که ترکیبی از معماری ایرانی و اروپایی محسوب می‌شود، در این بنا کاملا مشهود است. با وجود این مشخصه، معماری مدرسه مشتمل بر بخش های مختلفی چون کلیسا، صومعه، پانسیون و مدرسه را بایستی کاملا اروپایی دانست.
مدرسه در بدو فعالیت خود ویژه کودکان یتیم و بی‌بضاعت بود. همچنین بخش کوچکی به عنوان درمانگاه به مادران بی‌بضاعت خدمات می‌داد. بعدها کودکان ارمنی در مقطع دبستان به این مدرسه راه پیدا کردند و سپس در ازای کمک وزارت فرهنگ، مسلمانان نیز توانستند در کلاس های جداگانه و در مقاطع مختلف تحصیلی در این مدرسه آموزش ببینند.
آموزش‌ها از همان بدو فعالیت مدرسه به دو زبان فارسی و فرانسه صورت می پذیرفت و تا پایان، این روش در این مدرسه اعمال شد. بسیاری از مشاهیر معاصر زن ایران از قبیل شیرین بیانی، لرتا هایراپتیان، فرح دیبا، مریم فیروز، آرشالویس چکناوریان، فخرعظمی ارغون، ناهید کلهر، مهری آهی، لیلی امیر ارجمند، ملکه ملک‌زاده بیانی، آذرنوش صدر سالک، فوزیه مجد، مینو مشیری، معصومه سهراب، رویا نونهالی و… از دانش آموختگان این مدرسه می باشند. فرخ رو پارسا اولین وزیر زن ایران نیز در این مدرسه تدریس می‌کرد.
پس از انقلاب اسلامی ایران ساختمان مدرسه مجزا از ساختمان کلسیا به تملک وزارت آموزش و پرورش درآمد و نام آن به مدرسه راهنمایی سمیه تغییر پیدا کرد. در خلال سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۷۰، با تعطیل شدن مدرسه، این مجموعه در اختیار مرکز تربیت معلم دختران قرار گرفت. پس از آن تا سال ۱۳۷۲ فضای مدرسه به سه فضای مستقل شامل دبستان دخترانه عدل، دبستان پسرانه امام سجاد، مدرسه راهنمایی و دبیرستان دخترانه سمیه اختصاص تفکیک شد.
همچنین برای دوره ای فضای مدرسه به مرکز پیش دانشگاهی شهید رجایی، مرکز آموزش ضمن خدمت و دبیرستان دخترانه هدایت اختصاص یافت.
مدرسه و کلیسای ژاندارک به عنوان اثری فاخر و ارزشمند در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۷۹ با شماره ۲۹۲۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
