دومین نشست از سلسله نشستهای تخصصی «سرگذشت خیابان لالهزار» با حضور دکتر زهرا ترانه یلدا، فریده پوراتیان و هارون یشایایی و گروهی از علاقمندان به تاریخ تهران و خیابان لالهزار در سالن جلسات ساختمان شماره ۳ خانه سینما (عمارت پیرنیا) برگزار شد.
موضوع سخنرانی فریده پوراتیان در این نشست، بررسی تاریخ تاسیس و فعالیت بیمارستانی است که در ابتدای دهه چهل در کوچه کرامت (مجمر) در خیابان لالهزار واقع شده بود. این بیمارستان، مکانی برای نگهداری و درمان معتادین خیابانی و از جمله زنان معتاد و آسیب دیده بود.
فریده پوراتیان پس از نمایش چند عکس تاریخی از این بیمارستان سخنان خود را اینگونه آغاز کرد: حدود ۶۰ سال پیش به عنوان مددکار اجتماعی و پرستار در بیمارستانی در خیابان لالهزار در کوچه کرامت کار میکردم. من تنها پرستار زن در این بیمارستان بودم و وظیفه داشتم به زنان معتادی که به این بیمارستان میآمدند، رسیدگی کنم. اسم این کوچه در واقع مجمر است، همچنان هم به همین نام میشناسند. اما در آن دوره به دلیل وجود یک کاباره به نام کرامت، نام کوچه به کرامت مشهور بود.
وی در ادامه گفت: مکان بیمارستان خانهای قدیمی بود که توسط خانم فرمانفرمائیان به این امر اختصاص پیدا کرده بود. من نیز به سفارش ایشان در این مکان مشغول فعالیت شدم. طول مدت درمان معتادان سه هفته بود و پس از آن اجازه مرخصی داشتند. با این وجود اکثر این افراد دوباره معتاد میشدند و توسط خانواده یا شهربانی به این بیمارستان بازگردانده میشدند.
پوراتیان با اشاره به جدا بودن قسمت بیماران زن و مرد، به نحوه برخورد آنها با بیماران اشاره کرد و گفت: کار در این بیمارستان بسیار سخت بود. برخی از مردهای بستری شده قاچاقچی بودند و رفتار زشت و زنندهای با پرسنل بیمارستان داشتند. خانم فرمانفرما به ما میگفتند به عنوان مددکار اجتماعی باید علت معتاد شدن این افراد برای ما مهم باشد.
بخش زنان در یک اتاق که قبلا انباری بود، قرار داشت. زنان معتاد، اکثراً از ناحیه ۱۰ و محلههای بدنام میآمدند. سردستههای خانههای فساد که به آنها «رئیس» میگفتند این زنان را مخصوصا معتاد میکردند تا به آنها وابسته باشند. زنان رئیس البته وقتی مصرف افراد بالا میرفت آنها را به این مکان میآوردند تا به اسم درمان، مصرف آنها کم شود. در واقع آنها قصد درمان نداشتند و به همین دلیل پس از مدتی دوباره به نزد ما برمیگشتند.
خاطرات فریده پوراتیان از اداره بیمارستان و شرایطی که بر آن حاکم بود، بخش پایانی سخنان وی را تشکیل داد. او با اشاره به انتقال بیمارستان به خیابانی در ونک، از فعالیت این بیمارستان در دهه ۴۰ خبر داد و تعدادی از عکسهای فعالیت این بیمارستان در خیابان لالهزار را در معرض دید عموم گذاشت و در ادامه به سوالات مخاطبین در این خصوص پاسخ گفت.
تشکر و عالی