در حدود خیابان‌های لاله زار و سعدی امروز باغ بزرگی بوده است، موسوم به باغ لاله زار که برای بیان سرگذشت و تاریخچه آن باید رساله‌ای جداگانه تدوین شود. باغ لاله زار کاخ بسیار آبرومندی داشت که در آن از نمایندگان و سفرای خارجی پذیرائی می‌شد. نخستین سیم تلگراف بین این کاخ و کاخ گلستان امتداد یافت و شخص ناصرالدین شاه این پدیده نو را افتتاح کرد (۱۲۷۴ ه. ق). بعدها این باغ جنبه سلطنتی خود را از دست داد و محل گردش اعیان و بزرگان شهر شد و در قسمتی از آن در جبهۀ شرق باغ وحش بوجود آمد.
در مغرب لاله زار و در محل فعلی خیابان فردوسی و ساختمانهای بانک ملی و بانک مرکزی و غیره باغ دیگری بوده است بنام باغ ایلخانی که دیر‌تر از باغ لاله زار از بین رفته است. این باغ تعلق به ایلخانان بختیاری داشته است.
طولی نکشید که ازدیاد جمعیت باغ لاله زار را تبدیل به یک محله مسکونی کرد، اما محله‌ای اعیان نشین. بعضی از فرنگی‌ها در اینجا مسکن کردند، سفارتخانه هائی که هم اکنون برجاست بوجودآمد. اشجار باغ قطع شد و دو خیابان ایجاد گردید، یکی خیابان لاله زار و دیگری خیابان سعدی. کم کم محله‌ای پر هیاهو و پر جمعیت شد. ناچار اعیان آرامش طلب زمینهای اطراف باغ نگارستان (شمال میدان بهارستان) را مورد توجه قرار دادند. در نتیجه در اطراف خیابان بهارستان فعلی و در دروازه شمیران، پارک‌ها، باغ‌ها و ساختمانهای اشرافی ایجاد شد. از جمله پارک امین الدوله بود که هنوزآثاری از آن بر جاست. لذا بهای زمین در اطراف دروازه شمیران بقدری ترقی کرد که یک زرع زمین به مبلغ دو قران خرید و فروش می‌شد. که مردم تهران این شعر را زمزمه می‌کردند:
اینجا رو تهرونش میگن
اینجا که تونشسته‌ای دروازه شمرونش میگن
یواش بیا یواش برو که گربه شاخت نزنه.
