نویسنده:
- محمدرضا پورزرگر (دکتری معماری، استادیار گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی)
- حامد عابدینی (کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه خاتم)
- علی اعتمادی (دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی)
خیابان یکی از مهمترین اجزای شکل شهر در دوران مدرن بهشمار میرود. با اضافهشدن عنصر خیابان به نظام شهرسازی تحول بهسزایی در شکلگیری معماری و شهرسازی قرن حاضر ایران صورت پذیرفت. این تحول نهتنها در کالبد، بلکه در ساختار فرهنگ و هویت شهرنشینی در ایران تأثیر شگرف نهاد. خیابان لالهزار یکی از مهمترین نمادهای تجددگرایی در معماری و شهرسازی کشور است که در اوایل قرن حاضر منظر عمومی شهر تهران را متحول کرد.
این پژوهش بهدنبال واکاوی تأثیر خیابانکشی و تحولات کالبدی بر روند تجددگرایی و توسعه شهر تهران است، که در این مسیر خیابان لالهزار بهعنوان نمونه موردی انتخاب شده است. از این رو چگونگی دگرگونشدن شهر متأثر از خیابانکشی و تأثیر فرهنگی خیابان لالهزار بر تعاملات انسانی از وجوه مختلف مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
در ابتدا خیابان لالهزار بهدلیل اهمیت و تأثیر آن در نوگرایی شهر انتخاب شده و بهکمک مطالعات کتابخانهای و اسنادی با استفاده از روش تفسیری-تاریخی به بررسی تحولات شهر تهران و نمونه موردی خیابان لالهزار از نیمۀ دوم حکومت قاجار به بعد پرداخته و با روش تحلیلی-توصیفی نقش خیابان بر روند تجددگرایی و توسعۀ شهر تهران مورد تحلیل قرار میگیرد.
تحولات سیاسی و اجتماعی ایران از نیمۀ دوم سلطنت قاجار متأثر از تجددگرایی صورت گرفته است، که بسیاری از نمودهای آن به اشکال مختلف در شهر تهران بازنمایی شده است. یکی از مهمترین مظاهر این روند پیدایی خیابان با الگوی فرنگی آن است که در گسترۀ زمان از قاجار به پهلوی بر وجوه مختلف نظیر ساختار شهر، مبادلات تجاری و تعاملات شهروندان اثرگذار بوده و جلوهای متجدد و نوین به شهر داده است.