تئاتر فرهنگ توسط عبدالحسین نوشین و گروهی از هنرمندان نمایش و با سرمایه مشترک وثیقی، علی جعفریه و هاتفی با نمایش ولپن، اثر بن جانسون در فروردین ۱۳۲۳ به بهره‌برداری رسید. ولپن را بایستی نخستین نمایشنامه اروپایی دانست که در ایران امکان آن را پیدا کرد تا متناسب با استانداردهای جهانی، با طراحی لباس و دکوری ویژه به روی صحنه برود. در این نمایش عبدالحسین نوشین علاوه بر کارگردانی نقش اصلی را در کنار هنرمندانی چون حسین خیرخواه، حسن خاشع، صادق بهرامی ایفا می‌کرد.
سالن تاتر در طبقه دوم پاساژ پارس واقع شده بود. مالک این پاساژ یکی از وکلای دادگستری، به نام صاحبی بود. پیشنهاد این فضا توسط یکی از هنرجویان هنرستان هنرپیشگی به نام رضا رخشانی به نوشین داده شد. او توانسته بود تعدادی از کسبه لاله‌زار را مجاب کند تا بخشی از انبارهای خود در طبقه بالایی پاساژ را به تالار نمایش تبدیل کنند.
نوشین که به تازگی از فرانسه بازگشته بود، با اجاره بالاخانه پاساژ و بازسازی آن، توانست سالنی با ظرفیت ۵۰۰ تماشاگر بسازد. نکته جالب توجه اینکه در این پاساژ پیش از این نیز سابقه فعالیت‌های فرهنگی و هنری داشت. در اسفندماه ۱۳۰۲، کلنل علینقی وزیری در طبقه همکف این مجموعه هنرستان موسیقی خود را افتتاح کرد،
یک سال بعد در پائیز ۱۳۰۳، کلوپ موزیکال وزیری نیز در طبقه اول به فعالیت پرداخت. در طول فعالیت دوساله این کلوپ که به نوعی آن را بایستی آغازگر نمایش باله در ایران دانست، هنرمندانی چون رضا کمال (شهرزاد)، غلامعلی فکری، سعید نفیسی، مشفق کاظمی، پری آقابایف، لرتا، سیرانوش فعالیت می‌کردند.
مدیریت نوشین بر تماشاخانه فرهنگ باعث شد تا گروهی از شاگردان و همکارانش در هنرستان هنرپیشگی از جمله نصرت‌الله کریمی، هوشنگ بهشتی، حمید قنبری، لرتا هایرپتیان، مصطفی اسکویی، حسین خیرخواه، عطاالله زاهد، ایرج ساویز، حسن خاشع، محمدتقی کهنمیری، جلال ریاحی، اصغر تفکری، محمد عاصمی، علی جنویه، محمدعلی جعفری، علی محزون، صادق بهرامی، توران مهرزاد و… به این تاتر آمده و در آن به فعالیت بپردازند.
نمایش‌های به صحنه رفته در این دوره از جمله مردم (مارسل پانیول)، میرزا کمال‌الدین (ژان باتیس مولیر)، تاجر ونیزی (ویلیام شکسپیر)، خان لنکران (میرزا فتحعلی آخوندزاده)، دخترک شکلاتفروش، وکیل زبردست (مولیر)، عاشق گیج (اسکاپن)، شرف (شیروان‌زاده)، ناموس (شیروان‌زاده)، کلاه حصیری (لابیش)، جزای روزگار (ساراچف)، خدعه عشق (شیلر)، بازرس (گوگول)، ارث، دکتر دل‌افروز، جوانی یا دکتر قلابی، مسافرت حاجیقربان، ، آرشین مالالان و… با توجه به حضور هنرپیشگان و عوامل حرفه‌ای، با اقبال خوبی مواجه بود. نمایش‌های غیرسنتی ایرانی در کنار اجراهای کلاسیک از آثار برجسته جهان، تاتر فرهنگ را خیلی زود به پاتوق روشنفکران، هنرمندان و افراد تحصیلکرده تبدیل کرد.
عبدالحسین نوشین به دلیل گرایشات کمونیستی و عضویت در حزب توده، رابطه خوبی با دربار و دولت وقت نداشت، به همین دلیل در مسیر فعالیت‌های او همواره مشکلاتی پدید می‌آمد. از سوی دیگر خیلی زود بین او و گروه شرکا و سرمایه‌گزارانش اختلافات کاری و مالی پیش آمد. از جمله به دلیل استقبال بسیار زیاد از برنامه‌های نمایشی، گروه سرمایه‌گذاران تئاتر فرهنگ از نوشین خواستند تا در دو سانس به اجرای برنامه بپردازد که با مخالفت شدید نوشین همراه بود، موارد دیگری چون مخالفت او با پیش پرده‌خوانی، تعطیلی تئاتر در تابستان‌ها و مواردی دیگر در نهایت باعث شد تا او در سال ۱۳۲۴ به بهانه سفر به خراسان از تئاتر فرهنگ جدا شود. سفری یک‌ساله که در عمل به تعطیلی تئاتر فرهنگ و توقف روند فعالیت آن انجامید.
پس از آن حسین خیرخواه مسئولیت کار را بر عهده گرفت و سالن پس از یک وقفه کوتاه به فعالیت خود ادامه داد تا اینکه بر اثر حوادث ناشی از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ سالن نمایش دچار آتش‌سوزی مهیبی شد و صدمات ناشی از آن سالن را به تعطیلی کشاند. روند بازسازی سالن چند سالی به طول انجامید تا اینکه در نهایت با نام جدید خود که برگرفته از نام مجتمع تجاری پارس بود، توانست فعالیت خود را از سر بگیرد
