در اهمیت حسین کریمان بودن درباره تهران تاریخی حساس هستیم تندیس مولانا در میدان خیام در پایتخت گزینیِ تهران دومین شماره از ماهنامه الکترونیک تهرانشهر منتشر شد نخستین شماره از ماهنامه الکترونیک تهرانشهر منتشر شد درس گفتار «تئاتر شهر و عناصر پیرامونی» منتشر شد درس گفتار سینما و سینماداری در خیابان لالهزار منتشر شد نشست معرفی و نقد و بررسی کتاب «روایت قتل پادشاه» برگزار شد. دفتر نخست از مجموعه کلیمیان ایران منتشر شد دفتر تکیه دولت منتشر شد نشست نمایش و نقد و بررسی مستند «تکیه دولت» برگزار شد. دفتر شناخت محله اودلاجان منتشر شد دفتر راهنمای تخصصی خانه موزه مقدم منتشر شد درس گفتار کوچه اتابک منتشر شد دفتر راهنمای تخصصی موزه ایران باستان منتشر شد درس گفتار کوچه دندانساز منتشر شد درس گفتار باغ علاءالدوله منتشر شد درس گفتار کوچه پشت شهرداری منتشر شد درس گفتار باغ لالهزار منتشر شد
تا پیش از تفکیک باغ، عمارت اصلی که خانواده مشیرالدوله در آن زندگی میکردند. تنها عمارت مهم و ارزشمند این باغ بزرگ به شمار می آمد. این خانه به دلیل جایگاه معتبرش در مناسبات سیاسی و اجتماعی دوره مظفری، محل تردد بسیاری از بزرگان سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، مذهبی و… بود.
همزمان با فعالیت تئاتر گیتی، تماشاخانه دیگری در تقاطع خیابان اکباتان افتتاح شد که عنوان بنیانگذارش را به خود گرفته بود و در آن نمایش هایی به روی صحنه میرفت که صادقپور خود کارگردانی آنها را بر عهده داشت.
سالن تابستانی تئاتر تهران که در سال ۱۳۲۹ با قتل احمد دهقان به تئاتر دهقان تغییر نام داده بود، در دهه سی و با تجهیز سالنها به سیستم خنک کننده، مسقف شد و همچنان تحت مدیریت تماشاخانه تهران به فعالیت خود ادامه داد.
نام تماشاخانه به تأسی از تئاتر فردوسی و سعدی، از نام ملک الشعراء بهار، شاعر برجسته معاصر گرفته شد و نمایش آغازین آن نیز اثری از امانوئل روبلس به نام مونتسرا بود که با ترجمه تروآل گیلانی و کارگردانی ابراهیم حلمی به روی صحنه رفت. استقبال از این نمایش باعث شد تا تئاتر نوظهور بهار با اطمینان خاطر بیشتری به فعالیت بپردازد،
تماشاخانه دایمی تهران با ظرفیت تقریبی ۶۰۰ تماشاگر، در بدو تاسیس ویژه نمایشهایی بود که هنرجویان هنرستان هنرپیشگی به روی صحنه میبردند. بعدها این انحصار از میان رفت و گروههای آزاد نیز توانستند در این سالن اجرای برنامه داشته باشند.
خانه جدید کنت در باغی موسوم به پارک نظم الملک یا پارک ناصری در تقاطع خیابان جناب مخبرالدوله (لالهزار نو) و خیابان باغ ظهیرالدوله (منوچهری) واقع بود. به همین دلیل است که امروزه به این تقاطع، چهار راه کنت اطلاق می شود. موقعیت کنونی پارک در حدفاصل خیابان باغ ظهیرالدوله (منوچهری) در جنوب، خیابان دروازه دولت (سعدی شمالی) در شرق، خیابان جناب مخبرالدوله (لاله زار نو) در غرب و خیابان بینام (کوشک) در شمال واقع شده است.
تماشاخانه تفکری در تیرماه ۱۳۳۳ با اجرای نمایش «تاجر ونیزی» از آثار ویلیام شکسپیر فعالیت خود را آغاز کرد و تا خرداد ۱۳۳۹ که تماشاخانه به دلیل مرگ نابهنگام بنیانگذارش به تعطیلی کشیده شد، آثار متعددی در آن به روی صحنه رفت.
ساختمان اصلی سفارت خانه به صورت کوشک مرکزی بنا شده است. دو ساختمان یکی در ضلع غربی محوطه و دیگری در ضلع شرقی آن بنا شده است. از بنای غربی به عنوان مجموعه حفاظتی و نگهبانی ساختمان و از ساختمان شرقی به عنوان اقامتگاه پرسنل و خدمه و نیز کتابخانه استفاده میشود.
در تیرماه ۱۲۹۴ آرداشس پادماگریان (اردشیر خان) سالن گراند هتل را برای احداث سینما تجدد اجاره میکند. این سینما پیشتر فعالیت خود را در سال ۱۲۹۱ در خیابان علاء الدوله آغاز کرده بود، اما خیلی زود از فعالیت باز مانده و در سال ۱۲۹۲ به حالت تعطیل در میآید.
محمد بهرامی در سال ۱۳۲۵ و در سن ۲۰ سالگی با همکاری جواد هاتف نخستین آتلیه خود را با نام آتلیه آرک در خیابان لالهزار، سرای ابهری (نرسیده به سینما ایران) دائر میکند. افتتاح این آتلیه به نوعی آغازگر هنر گرافیک ایران نیز به شمار میآید. بسیاری از هنرمندان شاخص هنر گرافیک ایران در این آتلیه تحت نظارت بهرامی به فعالیت مشغول شده و نخستین آثار خود را رقم میزنند.
لالهزار به همراه معابر وابسته به خود مجموعه مهمی از مطبوعات ایران را در خود جای داده بودند. از جمله این رسانههای میتوان به روزنامه نوبهار به مدیریت ملک الشعراء بهار، روزنامه اطلاعات با مدیریت عباس مسعودی، روزنامه باختر امروز با مدیریت حسین فاطمی، روزنامه اختر با مدیریت محمدعلی خلیلی، موسسه مطبوعاتی کیهان و مجلات زیرمجموعه آن با مدیریت مصطفی مصباحزاده و نشریه تهران مصور با مدیریت احمد دهقان اشاره داشت.