«سینما روایال» فعالیت خود را در سال ۱۳۱۲ در کوچه ملی آغاز کرد. هنوز چندان از افتتااح رسمی سینما تحت مدیریت گروه سینمایی ایران با مدیریت آرنولد یاکوبسن (یعقوب‌زاده ویژه) نگذشته بود که برای مدت کوتاهی از فعالیت باز ماند و به تعطیلی کشانده شد. سینما یک بار دیگر و با تغییر نام به «سینما ملی»، در ۱۹ تیر ۱۳۱۳ با نمایش فیلم «ازدواج در هالیوود» فعالیت مجدد خود را تحت مدیریت فردی به نام «داوود شوحیط» آغاز کرد. سینما همچنان در اجاره شوحیط بود که «سامسون مایکال»، مالک جدید آن، نسبت به واگذاری سینما از طریق مزایده اقدام نمود.
پس از دو دهه فعالیت، سینما ملی دور سوم تغییرات خود را به انجام رساند و پس از یک وقفه نسبتا طولانی فعالیت مجدد خود را از سال ۱۳۳۵ آغاز کرد. از جمله تغییرات صورت پذیرفته در طی این مدت افزایش تعداد صندلی آن از ۶۷۸ صندلی به ۱۲۰۰ صندلی بود. در این سال سرقفلی سینما در اختیار منصور مجدبیگدلی بود که او هم سینما را تحت اجاره به امیرحسین ذوالفقاری و شرکت سهامی سینمای ایران درآورد. فعالیت سینما در دهه ۱۳۳۰ کماکان ادامه یافت. در اوایل دهه ۱۳۴۰ سینما برای بازسازی مجدد برای مدتی تعطیل شد. ۲۸ شهریور ۱۳۴۲، آئین افتتاح رسمی سینما با نام جدید «سینما نادر» و نمایش فیلم «برادران امیدوار» برگزار شد. یک سال پس از آن در سال ۱۳۴۳ سرقفلی سینما از شاهرخ غدیری به صورت مشترک به امیرحسین ذوالفقاری، منصور مجدبیگدلی و ناصر مجد بیگدلی انتقال یافت. این افراد موفق شدند در سال ۱۳۴۶، مالکیت سینما را نیز در اختیار بگیرند. در سال ۱۳۵۴ ناصر مجد بیگدلی نسبت به خرید سهم منصور مجدبیگدلی اقدام کرد. از جمله اقداماتی که در دوره جدید مدیریت سینما انجام شد، پخش سه فیلم با یک بلیط بود که در تاریخ سینماداری ایران منحصر بفرد است و در زمان خود با اعتراض وسیع جامعه سینماداران مواجه شد. مدیران سینما نادر همچنین به کار تولید فیلم نیز گرایش داشتند و اغلب فیلم‌های خود را در با شرایط ویژه به نمایش می‌گذاشتند.
همچنین در این دوره بار دیگر سینما مورد بازسازی قرار گرفت که در نتیجه آن تعداد صندلی‌ها به ۹۱۱ عدد کاهش یافت.
سینما نادر پس از پیروزی انقلاب مصادره شد. اما دو سال بعد بار دیگر ناصر مجد بیگدلی توانست سینمای خود را خریداری کرده و در آن به فعالیت بپردازد. فعالیت سینما در دوران پس از انقلاب دیگر رونق سال‌های پیش را نداشت. عدم استقبال تماشاگران از فیلم‌های اکران شده و تجمع افراد معتاد و شب خواب در سالن آن باعث شد تا سینما به طور مستمر مورد مواخذه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مراکز انتظامی قرار بگیرد. فعالیت سینما در حالی با این شرایط ادامه داشت که وزارت ارشاد از صدور حواله فیلم به آن ممانعت به عمل می‌آورد. در نهایت نیز سینما نادر در ۲۱ مهر ۱۳۸۸ با ظرفیت ۶۸۴ تماشاگر تعطیل شد. با توقف فعالیت این سینما، خیابان لاله‌زار آخرین سینمای فعال خود را نیز از دست داد و در اصطلاح به گورستان سینماهای ایران تبدیل شد.
سینما نادر در طی دوران فعالیت خود حوادث گوناگونی را تجربه کرد. در سال ۱۳۵۹ انبار سینما که دربردارنده آرشیو آثار اکران شده بود، مصادره شد. همچنین سینما در طول دوران فعالیت خود دو بار در معرض آتش‌سوزی و خرابکاری قرار گرفت. بار نخست در خرداد ۱۳۵۰، وقوع یک آتش‌سوزی در سالن سرپوشیده استودیو فیلمسازی مجاور سینما، به آن نیز صدماتی وارد ساخت. حادثه دوم در ساعت ده و سی دقیقه صبح روز ۸ اردیبهشت ۱۳۵۹ به وقوع پیوست و در طی آن سینما نادر بر اثر انفجار مهیبی تخریب شد. در این حادثه ۱۲ نفر آسیب دیدند. در گزارش‌های رسمی منتشر شده، «جبهه رهایی بخش فدرال ایران» مسئولیت انفجار سینما نادر و دو انفجار دیگر تهران را بر عهده گرفت. خبرگزاری آسوشیتدپرس در خبری متفاوت، گروه «بابک خرم دین» را به عنوان عامل انفجارها معرفی کرد.
